“Kirk Fletcher, een man van weinig woorden en véél funky akkoorden…”

Kirk Fletcher speelt al gitaar vanaf zijn achtste. Was het omdat hij, zoals zijn broer Walter die optrad in de kerk van zijn vader, voorbestemd was om in zijn sporen te treden? Als Kirk in 1988 op zijn twaalfde het Long Beach Blues Festival -waar Albert Collins, Bobby Blue Bland en de Staple Singers op de affiche stonden- meemaakte wist hij dat Blues de muziek was, die hij zelf ook wou spelen. Als student ontdekte hij in LA de kleine muziekzaak Music Works van eigenaar Jim Foote, waar hij Robben Ford’s gitaartechnicus Jeff Rivera ontmoette en zijn assistent werd. In die periode speelde Fletcher samen met R&B artiest Christopher Williams en trad hij wekelijks op in het House of Blues.

Midden jaren ’90 ontmoette Fletcher de frontman van de Hollywood Fats Band, Al Blake die zijn mentor werd. Hij geraakte zo in contact met Junior Watson en Lynwood Slim. In 1999 bracht Fletcher op het JSP Label zijn debuut ‘I’m Here & I’m Gone’ uit. In de periode hierna ontmoette hij Kim Wilson (Fabulous Thunderbirds) met wie hij samenwerkte. In 2003 nam Fletcher zijn tweede album ‘Shades of Blue’ op. Toen Charlie Musselwhite een gitarist zocht, contacteerde hij Fletcher. Fletcher speelde drie jaar in de band van Musselwhite. Een jaar later contacteerde Kim Wilson hem en is Fletcher te horen op het album ‘Painted On’ (2005) van The Fabulous Thunderbirds.

Vanaf 2007 ging Fletcher solo. Hij ontmoette gitarist/producer Michael Landau met wie hij voor het eerst optrad in de Baked Potato club in LA. In 2015 toerde Fletcher samen met Joe Bonamassa tijdens Bonamassa’s Three Kings Tour. ‘Live @ the Baked Potato’ was Fletcher’s éérste live album. Het werd in december 2013 in LA opgenomen tijdens twee optredens. ‘Heartache By the Pound’ (2022), dat volgt op het veelgeprezen ‘My Blues Patway’ (2020), is het zevende soloalbum van de ondertussen al meerdere keren voor een Blues Music Award genomineerde veelzijdige zanger, gitarist en producer Kirk Fletcher.

Kirk Fletcher, al bijna 25 jaar on the road “Born to play the Blues, no plan B”, stond zo’n 10 dagen geleden nog in New Orleans op het podium met Charlie Musselwhite. Momenteel toert hij in Europa. Hij stond donderdagavond in Herent, in Gc De Wildeman op het podium, gewapend met zijn goudkleurige Les Paul en vergezeld door zijn twee kompanen, de broers Anthony (op Hammond) en Davy Honnet (op drums). De zaal was goed volgelopen en dat stelde hem zichtbaar tevreden. Na twee instrumentals die méér waren dan opwarmers, zat de sfeer bij de liefhebbers van opzwepende gitaarpartijen, die heel wat vingervlugheid vragen, er al direct goed in. We mogen dan even op adem komen met “I Gotta Right to Play the Blues”, een reflecterend, traag en met de nodige gevoelens gezongen nummer. Hij ontbond daarna zijn duivels met het uptempo “Sad Sad Day” en het donkere, maar vinnige “No Place to Go”. Sterk eigen werk (uit o.a. ‘Hold On’ - 2018 en ‘My Blues Pathway’ - 2020), met zowel funky als jazzy accenten aangebracht door beide broers, die van Fletcher veel ruimte kregen. Tijdens de solo’s staafde Fletcher’s glimlach zijn tevredenheid op deze (volgens hem) “Friday Night” (ook al was het donderdag…). Dit weerhield hem er niet van om de legendarische saxofonist wijlen Aaron Corthen aka A.C. Reed (1926-2004) in de bloemetjes te zetten met “I’d Rather Fight Than Switch”. Van de pijn van het zijn ging het over naar het vrolijke “You Need me”, waarbij de soulvolle bariton van Kirk Fletcher mooi tot uiting kwam. “Slow Blues” was dan weer een op de klassieke leest geschoeide smeekbede aan een weggelopen lief. Dat verdriet werd ook even de Hammond teveel. Dit kortstondig technisch euvel werd elegant opgevangen door een instrumentaal stukje Stevie Ray Vaughan en een van heel diep opborrelend “Afraid to Die (but too scared to live…)”. Ook zijn held Cornell Dupree passeerde de revue in een fel gesmaakte instrumental. Daarna kregen we weer het volle pond met “Heartache by the Pound”, de titeltrack van zijn reeds genoemde nieuwe album. Er volgde ook nog (uit hetzelfde album) het autobiografische “Wrapped up, Tangled up in the Blues”. Hij nam het album op in drie dagen in de legendarische FAME Studio’s in Muscle Shoals, Alabama, in hetzelfde gebouw waar hij al met Otis Rush en Aretha Franklin opnam. Fletcher deed dit samen met drummer Terrence F. Clark en toetsenist Reese Winans. Met Joe Sublett op sax en Mark Pender op trompet (beiden werkten ook mee aan zijn vorige release), met Jade MacRae op achtergrondzang en Randy Bermudas en Travis Carlton op bas. We zaten ondertussen al in de finale met de rocky feel van “Two Steps Forward” en het zompige “Elmedio Stomp”, dat zowat de kers op de taart werd van deze erg geslaagde blues avond. Ondertussen had het trio quasi moeiteloos het meer dan tevreden publiek al een zo’n 100 minuten weten te boeien en deed Fletcher ritmisch uitgeleide met een wederom instrumentale bis, waarbij hij en zijn twee virtuoze kompanen nog één keer alles uit de kast haalden met de stevige shuffle, toepasselijk genoemd “Shuffle E”.  Prima concert zondermeer. Mij rest nog vriend Steven Kauffmann te bedanken, die me hielp met dit optreden te recenseren. Als het noodlot toeslaat is het goed dat je op vrienden kan rekenen…

Eric Schuurmans